FİRARİ

 

Benim bir hikayem yok, kaçışım var.

Paramparça, kırılgan bin parçanın, milyon kere milyar kez parçalanması.

Benim hikayem, kaçış. Karmaşık, ama ince ayarlanmış. Türkiye’den, Avrupa’ya.

Kaçgın.

Ayrıksı otlar bile toprağında yabani, ben topraksızım. Bazen havayı bile fazla görüyorlar, havasızım.

Öyle sebep olan sürüsüyle amil var, ve bir kertede boş hükmündeler, sebep benim. Ben kendimle kendimden kaçıyorum.

Maalesef hep ben, hep bana çıkıyor yine. Kaçtığım yeni ben, müsekkin oluyor, eski değil o diye. Ölmek belki bedenden kaçmaktır. Kaçan ruhtur, kafesledik onu tene. Şehvet tenin uyuşturucusu. Uyuşmak istemiyorum.

Ben muhalifim, kendimi bildim bileli, Türkiye’de de. İtaatim değerlerime, onlar da zamanla oluşan, dolayısı ile itaatim, belirsiz silik, değişken, yetişirken belirlenen, ‘değer’ler. Yok hükmünde. Ama ölüm korkusundan ölmemeye kaçıyorum, sanki. Zulümden kaçıyorum.

 İtaatsizim. Kaçıyorum, çünkü Allah Var.

İsyankarım, çünkü Allah var.

Değer? Deymez.

Ben haz ile olmaya kaçıyorum. Yaşamak inadına ve ille de.