KELAMIN KALEMİ

 

Suskun beklerim, kimim, ben kendimi bilmiyorum, sen bir de bana beni soruyorsun.

 Karanlıkta değilim, gözlerin görmediği hep karanlık değildir, çok ışık da göze gözükmez. Bir de göze gözükmek gibi bir mecburiyetim yok ki.

Varlık, düşünen varlıkların insan suretinde algılanmasından dolayı bu ilahi mimaride tasavvur ediyor kendini. Sen insansın ve kendin gibi düşünüyorsun. Göz olmalı kulak olmalı diyorsun. Haklısın bir nebze. Gözsüz kulaksız olmak nedir kavrayamıyorsun.

 Kavramak ‘zaman’ alıyor. Yani zamanla kavrıyorsun. O halde idrak dediğimiz zamanın evladı. Zaman olmasa kavramak olmazdı?

 Zaman var kavramak var.

Zamansız kavramak tabii ki var.

O zaman insanın bütün meselesi, zamanın ne’liği üzerine.

 Nedir zaman? Geçen? Geçen nedir? Geçmek nedir? Yol nedir? Algı zamansız düşünülebilir mi? Zamansızlık, zamanın kritiğinde bir mefhumdur, kritik evrenine gelmeden olan nedir?

            

            Ve evet benim için de zaman var, kayıtları sizin zaman algınız kadar katı değil, esnek.

Ve ben de zamansızlığı sonsuzluk gibi algılıyorum. Ki sanki değildir diye içim içimi kemiriyor. Cennet cehennem, zaman mefhumunun en latif dereceleri. Mükafatı ve mücazatı.