Hamuşan'da hamuş Huma

‘Karakalem çizimlerimde en çok kuş motifleri çiziyorum. Uzakta, iki kanatla sembol edileninden, kanatları en ince ayrıntısına kadar çizilmiş olanına. Uçmak hissini çok seviyorum. Uçabilme, hafiflik, serbesiyet,  çok güzel şeyler. Bulutlar, sanki, sanki diyorum çünkü sen- resmi izleyen- zan ile malul olansın, yok gibi. Bulutsuz havasız bir gökyüzünde kuşlar. Ama uçuyorlar.

  Havasız uçabiliyor benim içimin kuşları. Kuş resimlerimde perspektif yok. Kuş merkezde etrafında daim olan, devran. Yer beni genellikle çekmiyor. Bir bağımlılık olarak yerin beni kendine hıfzetmesi, göğe ait olmaktan daha güvenli.

 Güven? Bende en yaralı kuş olarak uçamayan. Yere yakın. Kanadı incinmiş. Ben kül olmadan yeniden yeniden toz olan bir yaralı kuşum.

Güven kuşu kanatları incinmekten yaralı, yuvası olmayan, yüksekte göğün en uzağında olan, hiç yuvasını görmediğim, çok ışıltılı alacalı renkli gökyüzünün bittiği yerde ama gökyüzüne nazır.

Göğe ait ama aidiyet ile kritiğe tabi tutulamayacak kadar naif, gökyüzünü hiç sayarak var olan, bulutsuz zıdsız uçuyor.

 Sadece uçuyor. Güven uçucu bir kuş. Yuvası yok. O yüzden herkezin, ve hiç kimsenin. 

O yüzden bende yaralı gibi.  Bir derme çatma yuva özlemi ile her gönle yakın ama imkansızın şarkısı ile muaşakalı.

 Hiç , güven kuşunun evi. 

Hiç, yoktan iyi. Hiç, yoktan güzel.parıltılı olması yanmasından, kül olmadan toz oluyor. Dumansız. Güven kuşu en çok kanat. Hareli, içkin, herrenk, siyahi, herrenk. Nurlu ama kara. Bende öyle. Dolayısı ile resimlerimde de öyle.

 Güven kuşu suskun. Kanat sesleri bile yok. Lisanı, halidir.  

Güven kuşu bende yaralı ve bu yüzden benim gönül evimde meskun.

 Güven kuşu ile aynı evde olmanın dayanılmaz acısı ile ve güven kuşunun her an kanadının ‘iyi’leşmesi ile yurtsuzluğa kanat açması arasında çaresiz, bu çaresizlikle hediyeli, şaşkın, güven kuşunu izleyen ve onu resmedenim.

Siz kuşça biliyor musunuz?

Ben çok az bigiligiyogorugum.

Hamuşan'da hamuş huma.’