UÇTUM

 

Rüyaydı, öyle olması çok güzel.

Gerçek olması tedirgin ederdi. ‘Rüyanın gerçekliği’ sakin liman.

Kanatlarım yok, pırıl pırıl mavi gökyüzünden sağa doğru hafif meyil ile gökyüzünden yer yüzüne iniyorum. Ortalama bir hızdayım. Gökyüzünde olduğumu bildiğim için, uçmanın mutluluk hissi içimde. İnsan uçabilir, işte uçuyorum, diyerek kendimi en ücra hücrelerime kadar eskiden bilmediğim bilgi ile teçhizatlandırıyorum. İnsan yürür ve uçar. Rüya kendini hissettiriyor. Rüya burası. Olabilen olur. Misal alemi geniş.

Uçabilen konabilir de, ama ben rüyayı görüyorum, rüyayı yaşamak başka. Rüya gördürülüyor. Rüyamda tarlaya konuyorum, dağ yamacından yeşiller içinde sınırları belli yeni sürülmüş sarı toprak tarlaya konuyorum.

 

Bu rüya tüm günümü şekerlendiriyor. Uyanıyorum sabah ezanı okunuyor.

Tabirlere bakıyorum telefondan, neye yormalı?

Biliyorum; Belki de iki gündür arkadaşlar arasında Allah insana iki ayak vermiş, yürüsün diye, uçmasını istese idi kanat verirdi. İnsan yürümek için, etrafınızda uçan kaçan birileri varsa kaçın ondan, sizi kazıklar. Demiştim.

El cevap dedi, rüya ile. Benimle mukabelede bulunması ne hoş.

Her an olanı az idrak, idrak ikramını tatmak ne güzel.

 

Rüyasında uçabilen, arz’a inen ben; dünyanın hükümlerini kısıtlayan mıyım?

Soruyorum şimdi sana ey okuyucu,

insan uçar mı?

Evet. Ben uçtum.

Uçup, kaçmadım. Hadi beraber uçalım mı?