ıssızlığın ortasında....

artık az kelimelerim var diyordum
kelimesizlikten degildi bu söylediğim
mecalsizlikten di

şimdi kelimelerin içi boşaldı.
manasız kaldı
derd var ama kelime ile birlikte ilerlemiyor

kelimelerin içi boş
içleri alınınca geriye kalan kışır, beni ben edemiyor

dua ederken kelimelerim çok idi

bir de derdim ki: şöyle okkalı bir ah ediver, gerçek dua bu der idim.
şimdi ah demekligin fazla geldigi
       çünkü içinin ah'sız kaldıgı demlerdeyim.

dua ediyorum;
             ellerimi açıp, derin derin susarak.

bir ara dilimin üstünden söyle bir dua geçti;
 Ya rabb şükür kelimeleri verdin, şükür geri aldın,
                                                     şimdi yeniden kelimelerim olsun ki
belki daha güzel dualarım olur.

şimdi kelimelerim yok!

dilsiz bir hal

konuşamamak değil
mecalsizlik

'melali anlamayan',  'nefse' 'aşina'yız.....
m a a l e s e f .....